رأی الکترال یکی از ارکان اصلی سیستم انتخاباتی ایالات متحده است و به شیوه‌ای طراحی شده که نقش تعیین‌کننده‌ای در انتخاب رئیس‌جمهور ایفا کند. این سیستم که به عنوان «کالج الکترال» شناخته می‌شود، نه تنها یک ابزار برای برقراری تعادل میان ایالت‌های بزرگ و کوچک است، بلکه تضمینی برای نمایندگی تمامی ایالت‌ها در انتخاب رئیس‌جمهور به شمار می‌آید. این سیستم در سال ۱۷۸۷ توسط بنیان‌گذاران آمریکا به منظور جلوگیری از تمرکز قدرت و توزیع عادلانه‌تر آراء در کل کشور طراحی شد.
کالج الکترال، که در قانون اساسی آمریکا پایه‌گذاری شده است، بر اساس جمعیت ایالت‌ها تعداد نمایندگان آنها را در انتخاب رئیس‌جمهور مشخص می‌کند. در این روش، هر ایالت دارای تعداد خاصی از آرای الکترال است که به طور کلی به نامزد برنده ایالت اختصاص می‌یابد. این رویکرد به شهروندان سراسر کشور اجازه می‌دهد در انتخاب رئیس‌جمهور مشارکت کنند و بدین ترتیب، نمایانگر یک سیستم پیچیده و منحصر به فرد است که میان انتخابات مستقیم و نمایندگی ایالتی تعادل برقرار می‌کند.
فرآیند رأی‌گیری الکترال
فرآیند رأی‌گیری الکترال در آمریکا شامل چند مرحله اصلی است که هر چهار سال یک‌بار و هم‌زمان با انتخابات ریاست‌جمهوری انجام می‌شود:
رأی‌گیری مردمی: ابتدا مردم به نامزد مورد نظر خود رأی می‌دهند. نتایج این رأی‌گیری تعیین می‌کند که کدام نمایندگان الکترال (وابسته به هر ایالت) رأی خود را به کدام نامزد اختصاص دهند.
انتخاب نمایندگان الکترال: تعداد نمایندگان هر ایالت در کالج الکترال برابر با تعداد نمایندگان آن ایالت در کنگره (مجلس و سنا) است. حزبی که بیشترین رأی مردمی را در ایالت به دست آورد، تمامی آرای الکترال آن ایالت را از آن خود می‌کند (به جز ایالت‌های مین و نبراسکا که از سیستم تقسیم‌بندی نسبی استفاده می‌کنند).
نشست کالج الکترال: در دسامبر همان سال، نمایندگان الکترال هر ایالت گرد هم می‌آیند و به طور رسمی رأی خود را برای رئیس‌جمهور و معاون او ثبت می‌کنند.
شمارش آرای الکترال: آرای نمایندگان الکترال در کنگره شمارش می‌شود و نامزدی که حداقل ۲۷۰ رأی از ۵۳۸ رأی ممکن رأی الکترال به دست آورد، رئیس‌جمهور جدید آمریکا می‌شود.
این سیستم به ایالت‌های مختلف اجازه می‌دهد تا وزن و نقش متفاوتی در انتخاب رئیس‌جمهور داشته باشند، اما با گذشت زمان، اختلافات و بحث‌هایی درباره عدالت و کارآمدی آن نیز به وجود آمده است.
x