مردم، تو را نمی‌بینند. آنان تصوری که از تو دارند را می‌بینند. اگر دل‌های شان پر از نفرت باشد، تو را نفرت‌انگیز می‌بینند. اگر مملو از عشق باشند، تو را زیبا و نیک می‌بینند. اگر خشمگین باشند، تو را خشن می‌بینند. آنان تصویری از تو در ذهن دارند. وجودت به آنها ناشناخته است. ذاتِ حقیقی ات پوشیده است. توانایی و استعدادت نیز پوشیده است. دیگران گمان‌هایی که از تو دارند را می‌بینند. آنگاه در باره ات نظر می‌دهند. تو آنقدر به این نظریات گوش می‌سپاری که اندک اندک باورت می‌شود. حدس و گمان های دیگران در ذهنت به جای خودت قرار می‌گیرد و رنج و نارضایتی می‌آورد. زیرا خودت مستقیم به خود نمی‌بینی. گمان می‌کنی دیگران تو را بیشتر از خودت می‌شناسند. اگر چه دیگران حتا در مورد خود نیز چیزی نمی‌دانند. به یاد بسپار که نظریات دیگران، با کیفیت های درونی خود شان آلوده است. با توقعات شان، خشم‌شان، نیازهای شان، برداشت شان. این چیزها در باطنِ خودِ آن‌هاست. آن‌را روی تو فرافکنی می‌کنند. و تو خود را از دریچه‌ی ذهنِ آلوده‌ی آنان می‌بینی و رنج می‌کشی. مستقیم به خود نگاه کن! خودت ببین که چگونه ای! به نتیجه و برداشتِ بی‌واسطه‌ی خودت برس. آنگاه خواهی دید، وجودت مملو از ارزش و عشق و رضایت است.
