سیاست برای این زشت است که هیچ ارزشِ ثابتی ندارد. ولی سیاستمدار ها برای پوشانیدنِ این حقیقت نیز راهی یافته اند. آنها می گویند « سیاست، دوست و دشمنِ دایمی ندارد.». این جمله آنقدر کراهت آور و مشمئز کننده است که حتا نمی توانید تصور کنید که آن مردمان چقدر می توانند حیله گر باشند. آنان با چنین جملاتی، شما را نیز متقاعد کرده اند که سیاست هرگز هیچ ارزشِ ثابتی ندارد و در تغییر است. تنها ارزش برای سیاست، منافعِ سیاستمدار است. آنها نظر به لزوم دیدِ خود تغییرِ مسیر می دهند. اگر نیاز بود ریش می گذارند، اگر نیاز بود نماز می خوانند، اگر نیاز بود مثلِ مردم لباس می پوشند، روزی دیگر همهء این کارها را کنار می گذارند و رنگِ دیگر می گیرند. همه چیز بستگی به منافعِ خود شان دارد. اینگونه مردم را نیز کودن و خنگ ساخته اند. قوهء تفکر و تعقلِ مردم را تقریبا خوابانیده اند. آنها حتا به مردم تلقین کرده اند که اگر دنبالِ یکی نباشید، دیگران شما را خواهند خورد. اینها ظریف ترین حقه های آن مردمان است. آنها موفق شده اند برای حفظِ منافع خود، هزاران نفر را قربانی کنند. آنها به مردم ارزش های دروغین ساخته اند و حامیانِ خود را دنبالِ نخودِ سیاه فرستاده اند.
در یک دنیای بهتر، هیچ کسی دنبالِ این به اصطلاح رهبر ها و سیاستمدار ها نخواهند رفت. در یک دنیای بهتر مردم دنبالِ افرادی خواهند بود که با همه در صلح و آشتی اند. در یک دنیای بهتر، مردم از کسی حمایت خواهند کرد که خلاق است، که هنر دارد، که چیزی به زیباییِ محیط و مردم خود اضافه می کند، که با همه در پذیرش و دوستی است. در یک دنیای بهتر، مردم در رکابِ کسی قدم می زنند که همه مرز ها را کنار گذاشته و با دیگران در برابری و برادری زیست دارد. در یک دنیای بهتر، مردم کنارِ کسی می ایستند که برای وصلِ مردمان می کوشد. تا روزی که مردم با صداقت به این چیز ها نیندیشند، خبری از صلح و آرامش نخواهد بود. آشتی سیاستمدارها صلح نیست. زیرا صلحِ سیاستمدارها تفاهمِ شخصیِ دو طرف برای سوار شدن روی گرده ی توده های نا آگاه مردم است. صلح حقیقی روزی است که هیچ سیاستمداری خریدار نداشته باشد، و مردم با ایستادن در کنارهم، به شعارهای دروغینِ آنها خنده سر دهند و آنان را مثلا برای اینکه اول می جنگند تا بعدا به صلح برسند، مسخره کنند.