کنوانسیون حقوق کودک در سال 1998تصویب و در 2 سپتمبر 1990 نافذ شد. افغانستان در سال 1994 این کنوانسیون را با حفظ « حق شرط» نسبت به کلیه احکام و مقررات مغایر با احکام اسلامی و قوانین داخلی به تصویب رساند. این کنوانسیون یکی از جامع‌ترین اسنادی است که در زمینۀ حمایت از حقوق کودکان تدوین شده است. این سند بین‌المللی، تعهداتی بسیاری را متوجه کشورهای عضو در راستای حمایت از حقوق کودکان ساخته است؛ بنابر این می‌توان آن را یکی از بهترین و گرانبهاترین هدیه به کودکان جهان دانست. در عرضۀ داخلی، در قوانین مختلفی از کودکان حمایت صورت گرفته و حتی قانون تحت عنوان قانون «حمایت حقوق طفل» به تصویب رسیده است که به نوع خود، یکی از اقدامات مهم و قابل توجه دولت افغانستان در راستای حمایت از حقوق کودکان به شمار می‌رود.
بررسی‌های انجام‌شده در قوانین افغانستان و کنوانسیون حقوق کودک نشان می‌دهد که در این اسناد، حقوق زیادی برای کودکان به رسمیت شناخته شده که مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از: حق حیات، حق ثبت ولادت، حق برخورداری از شیر مادر، حق برخورداری از نام، حق برخورداری از هویت خانوادگی (نسب)، حق حضانت، حق برخورداری از تابعیت، حق آموزش و پرورش، عدم استخدام به کارهای دشوار و مضر، حق آزادی بیان و حق برخورداری از خدمات بهداشتی.
از نظر قوانین افغانستان، کودک به شخصی اطلاق می‌شود که سن هجده سالگی را تکمیل نکرده باشد. طبق این تعریف، پایان دوره کودکی، سن 18 سالگی دانسته شده است. در کنوانسیون حقوق کودک نیز این تعریف از کودک ارائه شده است؛ اما با این تفاوت که افزون بر تعیین سن مشخصی برای پایان دوره کودکی، به این نکته نیز توجه کرده که ممکن است پایان دوره کودکی در برخی از قوانین داخلی، متفاوت و حتی کمتر از 18 سال باشد. در واقع کنوانسیون، سن کمتر از 18 را نیز به نوعی به رسمیت شناخته است.